Dit schilderij maakte deel uit van een reeks, in de zeven kleuren van de regenboog. Ze waren niet allemaal goed, ik was nog onderweg.

Ze maken ook deel uit van ‘de grote verwoesting’, de dag dat ik al mijn schilderijen buiten op de grond legde, in de tuin en hier samen naar keek met R. In een ijltempo besloot ik (of dit samen met hem was laat ik erbuiten) dat alles in de vuilbak moest wat niet deugde. Alles.

Ik vernietigde mooie dingen die ik niet meer na kan schilderen omdat ze intuïtief uit mijn handen kwamen en uit een periode, een sfeer. Enkel de foto’s resten.

Enige tijd later, ontmoette ik José Luiz Fernandez, een zeer krachtige heler uit Spanje die mij online op het hart drukte, niets meer te vernietigen. Hij kreeg van mij het schilderij, Le Paradis, gewoon omdat het voor hem bestemd was.

Vandaag benoemde ik dit schilderij ‘Loniless’ omdat het de eenzaamheid, de hardheid in de emoties weergeeft van een onbegrepen kunstenaar, ikzelf dus en die zich liet meeslepen in de demonen van anderen. Dit zal niet meer gebeuren omdat ik nu José heb en eigenlijk al Jean-Claude had, die mij verzekerde dat ik kunst maakte.

Jean-Claude zijn stem zit in mijn oren voor de rest van mijn leven, bedankt en José zie ik dansen online en zeggen: ‘ik vind alles mooi wat je maakt’. Deze twee beschermengelen geven mij op afstand moed; zij verkeren samen met mij in andere oorden,

‘Loniless’ wil de stilte, de diepe pijn in de emotie weergeven, die achterblijft in een wezen, een uniek wezen, een pijn die je alleen draagt, waar andere handen niet kunnen helpen, enkel door samen openlijk te rouwen om wat is geweest en nooit meer terugkomt.  Omdat het niet meer terugkomt.

Voor mijn kleine prinses, Hanaé, 11 jaar