Deze tekening maakte ik op een keer op papier, met vingerverf en plakte dit op de deur. Een raam want ik wilde helderheid en transparantie door dit ventje laten vloeien. Dit mannetje komt van een andere planeet en kan best in mijn nieuw verhaal van het Magisch Toverland acteren. Het wordt de vriend van Little.

“Het is geïnspireerd op mijn kleine broer, een vergeten kind van 10 dat in zijn eigen een oplossing vond. Toen mijn vader stierf waren er twee zonen. Eén was 15 jaar en moest de kar gaan trekken, de andere had geen duidelijke rol en kroop achter de livingkast in het hoekje achter het gazettemeubel. Terwijl ik zat te kleuren in shock, zat hij daar ook in shock met zijn handen over zijn hoofd. Dat is een beeld dat ik zag en ondertussen kwamen de tantes binnen om hun medeleven te betuigen maar wij als kinderen zaten maar wat te kijken op een afstand. Daar zaten we nu, zonder vader. En alles liep net zo goed.”

Trauma is een niet uitgeklaard thema, dat in deze eeuw (‘niet met woorden te beschrijven’) in de vuilbak van de relativiteit is gesmeten. Dit thema is vervangen door namen zoals Seroquel, Zyprexa, Temesta, Tranxène, Clopixole, Benzodines, Abilify en ga zo maar door. Leken kunnen de moeite doen om de bijsluiters heel ernstig te lezen en dan misschien door te klikken naar verhalen waaraan ze meegewerkt hebben, te herzetten en te zeggen: ‘ah maar wacht eens even, ik herinner mij…’

Voor mijn kleine broer, Marc